آرامش ودیعه بزرگ الهی است که به راحتی نصیب هر بنده ای نمی شود ؛ برای داشتن آرامش کامل باید پشتوانه ای قوی و بی تزلزل داشت ؛ خداوند بزرگ این ودیعه پر بها را مخصوص کسانی قرار داده است که بدون قید و شرط بنده او هستند ، اگر روراست و با ضمیری روشن نیم نگاهی به زندگی دنیوی بیندازیم و صادقانه به قضاوت بنشینیم ، زندگی دنیوی را کمتر از آن خواهیم دید که به خاطرش مشوش در اضطراب باشیم . گذر زندگی که چند صباحی بیشتر دوام ندارد ارزش این همه ناملایمات و رنج و عذاب را ندارد ؛ اگر پایبند زندگی دنیوی شویم آنگاه راه گریزی نخواهیم داشت بنده تا در بند مسائل دنیوی گرفتار است راه رهایی ندارد ، ما بنده ایم اما نه بنده دنیا و امیال و آرزوهای زودگذر آن ما بنده آنیم که بالاتر از او نیست . بندهُ بنده بودن خاری و ذلت می آفریند بهتر است آزاد و آزاده بوده و از این آزادی و چند صباح عمر لذت برد که این چند صباح بس کوتاه است و فرصت غم خوردن نداری . حکیم بزرک خیام چه خوش سروده که :
برخیز و مخور غم جهان گذران بنشین و دمی به شادمانی گذران
در طبع جهان اگر وفایی بودی نوبت به تو خود نیامدی از
عزیزان آخر کار جهان نیستی است پس باید از این چند صباح عمر نهایت استفاده را بکنیم . با آرامش و لذت زندگی کردن و استفاده از نعمات زندگی شگر الطاف خدا را بجا آوردن است . برای دستیابی به زندگی والای معنوی باید خود و خدای خود را بشناسی ؛ در بهر تفکر فرو رفته به راز وجودی خویش بیندیشی رازی که برای هزاران انسان سر به مهر و نگشوده باقی مانده است . باید با تمام وجود به ایمان دست یافت تقلید کورکورانه از دیگران و ایمان بدون آگاهی تو را به سرمنزل رستگاری رهنمون نخواهد شد. باید حقیقت را در وجود خویش بجویی ، آنگاه با دلی مطمئن و ضمیری امیدوار رو به درگاه آن لامتناهی کنی و دست نیاز به سوی آن بی نیاز بگشایی . کسی که توان برآوردن نیازهای خود را ندارد چطور تو را بی نیاز خواهد کرد . باید از دیروز و فردا دور بوده ، هم اکنون و در هم اکنون او را بخوانی . راز آرامش همین است ؛ دری فولادین به روی گذشته و آینده ببند و همین لحظه به دور از دیروزها و فرداها ، فردایی روشن برای خویش بساز . دیروز و امروز و فردایی وجود ندارد ؛ همه یک لحظه است و آن حال است چون ما مقید به مکانیم اسیر دست زمان می شویم ، در عالم حقیقت ( در عوالم روحی ) همه یکی است و آن اوست اوی لامتناهی « به مثال می توان از عالم خواب نام برد » .
این یک دو سه روز نوبت عمر گذشت چون آب به جویبار و چون باد به دشت
هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت روزی که نیامده است و روزی که گذشت
وقتی دست نیاز به سوی او می گشایم انگار واقعاْ در مقابل آقایم ایستاده ام عرق شرم پیشانیم را خیس می کند و از خجالت کونه هایم قرمز می شود ولی چون مطمئنم او تنها بی نیاز بخشنده است با اطمینان قلبی در کمال امیدواری از او می خواهم و خواسته هایم را از قبل برآورده شده می بینم . از او میخواهم دلی روشن ،ضمیری مطمئن، چشمی بینا و گوشی شنوا به من عطاء کند ؛ چون او تنها آگاه دانا است امور زندگیم را به او وا میگذارم تا هر چه خود صلاح می داند به من عنایت فرماید . عجب لذتی دارد با خالق خود خلوت کردن ، اورا احساس می کنم ، احساسی پر نشاط ؛ در آن لحظه دیگر هیج چیز برایم اهمیت ندارد . اگر نیم نگاهی به من بیندازد سر از پا نمی شناسم از فرط خوشحالی اشک چشمانم را پر می کند ولی خجالت می گشم کریه کنم چون در محضر خالق باید خیلی مواظب باسی ؛ او رب العالمین است فلان فرماندار و استاندار یا مدیر کل فلان اداره نیست . آن لحظه خوب عبادت خیلی سخت و در عین حال لذت بخش است .
